“Op de schaal van 0 tot ondragelijke pijn, hoe erg is het?”, vroeg de fysiotherapeut. Ik vond het nog wel meevallen, dus ik gaf een 7. Ik was niet voor niets bij de fysio en als hij het nu zou oplossen, werd het niet zo pijnlijk. Dat vond de fysiotherapeut ook. En na wat oefeningen met gewichten en een elastiek, was de pijn weer weg en kon ik weer badmintonnen.
Ik moest er aan denken tijdens de sessie van Heijmans en Signify die ik dinsdagochtend mocht leiden, hier in Barcelona. Het gesprek ging over netcongestie, een probleem dat we veel te lang hebben laten liggen. Ooit was het een klagende pijn, ondertussen is het ondragelijk. Huizen worden wel aangesloten, maar nog niet van elektriciteit voorzien, bedrijven staan in de wachtrij om aangesloten te worden en anderen om energie terug te leveren, elektrische auto’s kunnen niet aan de laadpaal. Elke gemeente kent dit probleem.
Het leek ondenkbaar: Nederlanders die geen toegang hebben tot elektriciteit. Net zoals het mij ooit ondenkbaar leek bij de fysio terecht te komen. Maar ik ging wel. En het rare is, de netbedrijven gingen niet. Ze klaagden wel, maar deden weinig. De gemeenten deden ook heel lang niets. Het Rijk niet. De elektriciteitsbedrijven niet. En nu is die zeurende pijn een flinke ontsteking geworden.
Op de Smart City Expo is dat een van de grote vragen: hoe kan het dat we het zo ver hebben laten komen. Waarom hebben we niet eerder ingegrepen? En waarom grijpen we bij andere problemen weer niet op tijd in? Want we weten dat er een probleem is. We hebben de oplossingen al bedacht. Maar we doen niets. Tot de pijn ondragelijk is.
Jan-Willem Wesselink, programmamanger Slimme Stad en Ai
